Μεσημεράκι Τετάρτης, με αρκετή ακόμα ζέστη στο κέντρο της πόλης, η Αθήνα είχε αρχίσει να έχει τη γνωστή φθινοπωρινή της ζωηράδα. Φοιτητές με τον φρέντο ανά χείρας, μαγαζάτορες που επέβλεπαν ανεφοδιασμούς ειδών και προϊόντων και βιαστικοί που έκαναν τα ψώνια τους με τις μάσκες φορεμένες σε κάθε σημείο του προσώπου τους (από το αυτί και […]
Εφυγε από την Ελλάδα «γιατί δεν άντεχα να βλέπω ανθρώπους που είχαν οφίκια, όχι όμως και τα ανάλογα προσόντα». Στις ΗΠΑ βρήκε, όπως λέει, την απόλυτη αξιοκρατία. «Οι άνθρωποι σε σέβονται όχι γιατί είσαι καθηγητής ούτε γιατί κάνεις τον… πολλά βαρύ, αλλά για το επιστημονικό σου έργο».
Ηρθε για πρώτη φορά στη χώρα μας το 1992. «Μάθαινα αρχαία ελληνικά τότε. Ηταν Ιανουάριος, όμορφη εποχή για να επισκεφθεί κανείς το Σούνιο, αλλά τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για το ελληνικό καλοκαίρι, στο επόμενο ταξίδι μου».
Δεδομένης της ταχύτητας και της πυκνότητας με την οποία εξελίσσονται οι σύγχρονες τεχνολογίες, τα νέα μέσα και η κοινωνική δικτύωση, το 1993 φαντάζει πολύ μακρινό, σαν προϊστορία.
Από το Β΄ Λύκειο Αργους στην Ιατρική Αθηνών κι από εκεί στις ΗΠΑ και στη Βρετανία, για ειδικότητες, μάστερ, διδακτορικό. Από τα χωράφια με εσπεριδοειδή του αγρότη πατέρα της στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο του Κέμπριτζ, όπου διευθύνει την Κλινική Λοιμωξιολογίας για περισσότερο από μία δεκαετία. Είχαμε πολλά να πούμε, λοιπόν, για τις διαδρομές της Ευφροσύνης Γκρανιά – Κλώτσα στη ζωή και στην επιστήμη.
Τον περασμένο Φεβρουάριο ο Πασχάλης Κιτρομηλίδης έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην προκηρυχθείσα έδρα «Iστορία των πολιτικών θεωριών», στην τάξη των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών. Μας πρόλαβε ο κορωνοϊός και δεν καταφέραμε να συναντηθούμε. Πριν από λίγες μέρες όμως, στον κήπο του εστιατορίου του Μουσείου Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας, είχαμε την ευκαιρία για μία εφ’ όλης της ύλης συζήτηση.
Εχω κάνει πολλά Γεύματα για την «Κ», αλλά αυτή τη φορά η μουσική επένδυση ταίριαζε γάντι με το θέμα συζήτησης. Στη δροσερή και φιλόξενη ταράτσα του «Zillers» με θέα τη Μητρόπολη Αθηνών, είχα απέναντί μου τον Κώστα Σταματόπουλο, που μου μιλούσε για την Αγία Σοφία με το νοσταλγικό σάουντρακ της «Πολίτικης Κουζίνας» να βγαίνει από τα ηχεία. Ράθυμο μεσημέρι Τρίτης, η Αθήνα μισοάδεια, οι τουρίστες λιγοστοί, όλη η πόλη σε κλίμα υποτονικό, εκτός από την ειδησεογραφία.
Επικίνδυνες χαρακτηρίζει τις τουρκικές πρωτοβουλίες στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου ο Πατρίκ Μεζονάβ, πρέσβης της Γαλλίας στην Ελλάδα, μιλώντας στο Γεύμα με την «Κ», και τονίζει: «Αν υπάρχει ένας αληθινός σύμμαχος για τη χώρα σας στην Ευρώπη, είναι η Γαλλία».
«Δύσκολο παιχνίδι η ζωή, τίποτα δεν σου χαρίζεται, πρέπει να τζαρτζαριστείς για να διεκδικήσεις το ριμπάουντ», λέει στα αγαπημένα του παιδιά, σαν προπονητής δύναμης και ελπίδας, ο πατέρας Αντώνιος, στυλοβάτης του δικτύου μέριμνας «Κιβωτός του Κόσμου». Ο ίδιος, μιλώντας στο Γεύμα με την «Κ», περιγράφει τον αγώνα φυγής προς τα εμπρός και τις νίκες παιδιών που ήταν γεμάτα θυμό και πίκρα· αλλά η αγάπη είναι δράση, τονίζει.
Δεν χάθηκε ούτε δευτερόλεπτο από τη στιγμή που πήρε θέση στο ευρύχωρο, φωτεινό, λιτό, γραφείο του στη Βασιλίσσης Σοφίας, ο Aκης Σκέρτσος. Σκεφτόταν αλλά δεν δίσταζε. Ο 44χρονος, εκ Θεσσαλονίκης, υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ, αρμόδιος για τον συντονισμό του κυβερνητικού έργου, ομολογεί ότι «έχει διαλέξει μια πορεία έξω από τα φώτα της δημοσιότητας».
Ερωτας ήταν η αιτία που με έκανε να μαγειρεύω και να παθιαστώ με τους θησαυρούς των γεύσεων, εξομολογείται ο Χριστόφορος Πέσκιας στο –πού αλλού;– Γεύμα με την «Κ». Το μεγαλείο της ελληνικής κουζίνας; Η μοναδική απλότητα και η ποιότητα της πρώτης ύλης. Ανήκω σε εκείνη τη φουρνιά επαγγελματιών που καθάριζαν πατάτες, κρεμμύδια, έπλεναν πιάτα, τονίζει, καρυκεύοντας το μενού αυτογνωσίας πολλών νέων συναδέλφων του.
Τι σου κάνει η καραντίνα: Πόσο μου είχε λείψει η τελετουργική κίνηση των Ελλήνων να ξεδιπλώνουν το χάρτινο τραπεζομάντιλο μαζί με τον ταβερνιάρη λες και βρίσκονται στο σπίτι τους. Παρακολουθούσα τον Σταύρο Θεοδωράκη –που καθόταν απέναντί μου σε ένα μικρό κρητικό στέκι στην κεντρική πλατεία της Αγίας Βαρβάρας– να το στρώνει με επιμέλεια και ύστερα να βάζει τα μανταλάκια στις άκρες του τραπεζιού.
Η μεγαλόσωμη Μιμίκα με ακολουθεί σαν φύλακας στο εσωτερικό της καταπράσινης μονοκατοικίας και με έναν πήδο στρογγυλοκάθεται στον λευκό καναπέ δίπλα στον Μίμη Πλέσσα. Εκείνος άλλωστε τη βάφτισε, όταν τη βρήκαν με τη σύζυγό του Λουκίλα Καρρέρ, πεταμένη μαζί με άλλα κουτάβια σε κάδο της περιοχής.
