Το διαζευκτικό «ή» και ως στίγμα δεινών

Κύριε διευθυντά
Οφειλόμενες αποσαφηνίσεις σχετικά με τις παρατηρήσεις του κ. Βασ. Ν. Σαλάκα (επιστολή 25/7/20): α) Η «ειδοποιός διαφορά» στην «αδελφοκτονία μας που ακόμα διχάζει» (κατά την προσφυέστατη τιτλοφόρησή της) είναι ακριβώς η διχαστική και αντιθετική αξιολόγηση των εκατέρωθεν κινήτρων/σκοπών. Για να γίνει όμως εφικτή η ιστορική υπέρβαση στον δικό μας εμφύλιο, απαιτείται να αφήσουμε στην άκρη το διαζευκτικό Ητα, δηλαδή τη διχαστική αξιολόγηση και δείχνοντας τον σεβασμό μας στους νεκρούς, να υψώσουμε μνημείο-σύμβολο όχι δικαίωσης του διχασμού, αλλά διαρκούς υπόμνησης των μοιραίων συνεπειών του. β) Για τη χειραψία Τσακαλώτου – Μάρκου ήδη είχα σημειώσει ότι διαφέρει κατά το ποιόν, ως προϊόν του παφλάζοντος κύματος της εποχής. γ) Η περί μειοψηφικών συναισθηματικών αντιδράσεων αναφορά μου, σεβόμενη απολύτως την οδύνη όλων των προσωπικών περιπτώσεων, πίστευα ότι ταίριαζε στις λεγόμενες «γιορτές μίσους», τις οποίες άρχισε να διοργανώνει η μία πλευρά, όταν η άλλη είχε αρχίσει να εγκαταλείπει.
Προφανώς όμως, αν και πέρασαν 70 χρόνια, «η αδελφοκτονία μας ακόμα διχάζει». Τέλος, δ) όντως ο λαός μας πρέπει να θυμάται (κατά τους ορισμούς του Κ. Τσάτσου), για να μην ξανακάνει τα λάθη του παρελθόντος – κάτι που, βεβαίως, δεν επιτυγχάνεται με πολιτικούς ακροβατισμούς του είδους «Ή εμείς ή εκείνοι, ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν».
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη