Τον Νοέμβριο του 1983, ο Φίλιπ Γκλας έδινε συναυλίες στην Ιαπωνία. Στα διαλείμματα, έτρεχε στα γυρίσματα της ταινίας του Πολ Σρέιντερ «Μίσιμα: Μια ζωή σε τέσσερα κεφάλαια» (1985).
Ο ΚΥΡΙΟΣ ΓΚΡΙ
Είναι 16 Μαΐου του 1943. Μέσα στην απεραντοσύνη του Ειρηνικού ωκεανού, διθέσιο αμερικανικό αεροπλάνο σε αναγνωριστική αποστολή παρουσιάζει βλάβη.
Λέει ο κύριος Γκρι: «Καθώς μπαίνουμε στον Σεπτέμβριο και οι εκδότες εμφανίζουν σιγά σιγά τη νέα τους παραγωγή, θέλω να θυμίσω πόσα καλά βιβλία είναι εξαντλημένα και δεν έχουν κυκλοφορήσει ξανά».
Μπαίνοντας από την κεντρική είσοδο του Νοσοκομείου Παίδων «Αγία Σοφία», στρίβοντας αριστερά, προς την ογκολογική-αιματολογική κλινική «Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη – Ελπίδα», περνάω από το πιο άσχημο σημείο του κεντρικού κτιριακού συμπλέγματος.
Ο κύριος Γκρι διαβάζει στο μπλογκ της φυσικού Τίνας Νάντσου (tinanantsou.blogspot.com) εκπληκτική είδηση που αλίευσε από τον Guardian: «O πλανήτης-νάνος Δήμητρα (Ceres), που για πολύ καιρό οι επιστήμονες θεωρούσαν ότι ήταν ένας άγονος διαστημικός βράχος, έχει τελικά έναν ολόκληρο θαλάσσιο ωκεανό κάτω από την επιφάνειά του».
Είναι πολλά καλοκαίρια που, καθώς μεγαλώνει, ο κύριος Γκρι κάνει αυτό που ονομάζει «ομοιοπαθητικές παρενθέσεις». Καλοκαίρια χαμηλών βαρομετρικών, όταν μέσα στην αποχαυνωτική, υγρή κάψα του θέρους οι εσωτερικές, μύχιες θύελλες θερίζουν όλα τα σπαρτά με πυκνό, αρμυρό χαλάζι.
Ο κύριος Γκρι μου διηγήθηκε μια σύντομη ιστορία: το 2014, η μουσικός και εικαστικός Λόρι Αντερσον, η μουσικός και ακτιβίστρια για το περιβάλλον Τζέσε Πάρις Σμιθ, ο Θιβετιανός μουσικός Τενζίν Τσοεγκιάν και ο τσελίστας Ρούμπιν Ροντχέλι έδωσαν μία συναυλία στο Μουσείο Ρούμπιν του Μανχάταν: έναν εκτενή αυτοσχεδιασμό πάνω σε αποσπάσματα της Θιβιετιανής Βίβλου των Νεκρών.
Από μικρή τη βασάνιζε αυτό το ερώτημα: πού πάνε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν; Η μητέρα της ήταν η πρώτη που της είπε ότι αυτό το ερώτημα βασανίζει όλο το κόσμο και ότι δεν υπάρχει απάντηση.
Στον Κόνραντ δεν άρεσε να τον αποκαλούν «θαλασσινό συγγραφέα» και είχε δίκιο, ωστόσο, τα θαλασσινά του σύμπαντα παραμένουν αλησμόνητα. Και ο κύριος Γκρι δεν ήθελε να λείπει εντελώς από το σημερινό ένθετο.
Ο κύριος Γκρι αγαπούσε τις μουσικές του Ενιο Μορικόνε, από το «Chi mai» και το «Σινεμά ο Παράδεισος» έως το «Κάποτε στην Αμερική» και το προσωπικό του αγαπημένο, τη μουσική που συνέθεσε για την «Αποστολή» το 1986.
Ο κύριος Γκρι διαβάζει τη χορταστική συνέντευξη που δίνει στο σημερινό φύλλο ο Μανώλης Μητσιάς στην καλή συνάδελφο Γιώτα Συκκά και θυμάται πόσο τον είχε σημαδέψει στα νιάτα του το περίφημο «Ο Γιάννης ο φονιάς» του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου.
Πρώτα απ’ όλα ήταν ο τρόπος που τραγουδούσε. Το ότι ήταν σχεδόν σαν να ψιθύριζε στο μικρόφωνο, με μια βραχνάδα αισθαντική και πονεμένη. Το όνομά της, Ελεν Μέριλ.
Τη νύχτα της 17ης Φεβρουαρίου του 1854, ο Ρόμπερτ Σούμαν συνέθεσε το βασικό θέμα ενός πιανιστικού έργου το οποίο, όπως είπε στη γυναίκα του, Κλάρα, του το είχαν τραγουδήσει άγγελοι Κυρίου.
Ηταν τη μακρινή εκείνη εποχή που ακόμα πηγαίναμε τα φιλμ για εμφάνιση και εκτύπωση στα φωτογραφεία. Τόσο παλιά, είπε και γέλασε, κουνώντας το κεφάλι του.
Αίφνης τα στήθη της, γράφει, είχαν απλωθεί πάνω στον κορμό της λόγω της βαρύτητας. Ενα ακίνητο σώμα –το σώμα μιας νεκρής– μοιάζει να υπακούει σε συντριπτικούς βαρυτικούς νόμους: ο τρούλος κατεδαφίζεται από ένα σεισμό βαθιά μέσα στο αίμα. Η ακινησία είναι ύπουλο πράγμα.
[nx_login_form]x
